An potest cupiditas finiri?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Hi curatione adhibita levantur in dies, valet alter plus cotidie, alter videt. Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Tibi hoc incredibile, quod beatissimum.

Quid ergo?: Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia.
In schola desinis.: Eademne, quae restincta siti?
Bork: Quodsi, ne quo incommodo afficiare, non relinques amicum, tamen, ne sine fructu alligatus sis, ut moriatur optabis.
Quis hoc dicit?: Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant.

Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Summum a vobis bonum voluptas dicitur. Nam quid possumus facere melius? Est enim tanti philosophi tamque nobilis audacter sua decreta defendere.

Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit?
Sed est forma eius disciplinae, sicut fere ceterarum, triplex: una pars est naturae, disserendi altera, vivendi tertia.
Ex quo illud efficitur, qui bene cenent omnis libenter cenare, qui libenter, non continuo bene.
Illud mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis omnis esse semper beatos;

Docent enim nos, ut scis, dialectici, si ea, quae rem aliquam sequantur, falsa sint, falsam illam ipsam esse, quam sequantur.

Duo Reges: constructio interrete. Si quae forte-possumus. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt. Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? Nescio quo modo praetervolavit oratio.

Partim cursu et peragratione laetantur, congregatione aliae coetum quodam modo civitatis imitantur;
Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur;
Oculorum, inquit Plato, est in nobis sensus acerrimus, quibus sapientiam non cernimus.
In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam?
Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur.

Et hercule mihi vir optimus nostrique amantissimus, Aulus
Torquatus, versatur ante oculos, cuius quantum studium et
quam insigne fuerit erga me temporibus illis, quae nota sunt
omnibus, scire necesse est utrumque vestrum.

At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret
voluptatibus.